به نقل از «فرارو»

زیدآبادی: حکم‌فرما کردن سکوتی قبرستانی راهکار نیست

تاریخ انتشار: ۳ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۲۵۹۹۹۷

احمد زیدآبادی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: بسیاری از دانشگاه‌های کشور، صحنۀ تشنج بین دانشجویان دارای گرایش‌های سیاسی متفاوت شده است. این تشنج‌ها گرچه خلق‌الساعه نیست و ریشه در تحولات چند دهۀ اخیر کشور دارد، اما در روز‌های اخیر وارد مرحلۀ بسیار بغرنجی شده است.

در واقع دانشجویان حامی وضع موجود با دانشجویان منتقدِ حکومت، به‌گونه‌ای در برابر یکدیگر صف‌آرایی کرده‌اند که اگر راهی برای توافق و سازش بین آن‌ها پیدا نشود، دانشگاه‌های کشور ممکن است ثبات لازم برای ادامۀ فعالیت طبیعی خود را از دست بدهند و حتی به تعطیلی کشانده شوند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

متأسفانه همانطور که یک شکاف فکری و فرهنگی در جامعۀ ایران شکل گرفته و آن را به سمت نوعی دوقطبی بی‌نهایت خطرناک سوق داده است، جامعۀ دانشجویی نیز به صورتی مضاعف، دچار این بلیه شده و همین نکته، نظم و ثبات دانشگاه‌ها را با مخاطره روبه‌رو کرده است.

راه غلبه بر این شکاف، بحث و گفتگو برای دستیابی به توافقی مرضی‌الطرفین بین گرایش‌های مختلف است؛ اما مشکل این است که دو طرف ماجرا، نه دنیای مفهومی مشترکی دارند، نه یکدیگر را به رسمیت می‌شناسند، نه از تجربه و مهارت لازم برای گفتگو و توافق برخوردارند و نه ظاهراً تمایلی به توافق از خود نشان می‌دهند.

بنابراین، انتظار اینکه این دو گروه دانشجویی بنا به ابتکار خود وارد گفتگو شده و به توافق برسند، غیرواقع‌بینانه است و به ناچار طرفِ ثالثی باید در این زمینه میانجی‌گری کند.

این طرفِ ثالث، قاعدتاً باید ضمن اشتهار به انصاف و تعادل و مهارتِ مذاکره، از سوی بالاترین مقام‌های رسمی کشور از اختیار لازم برای تصمیم‌گیری برخوردار باشد وگرنه کار میانجی‌گری به سرانجام نمی‌رسد.

طبعاً رؤسای دانشگاه‌ها و برخی استادان برجسته و صاحب‌نام، باید چنین نقشی را به عهده بگیرند، اما برخی از رؤسای دانشگاه‌ها، گویی نه فقط از ظرفیت و صلاحیت لازم برای ایفای چنین نقشی برخوردار نیستند، بلکه با رفتار‌های سطحی و هیجانی خود به تشنج بین دانشجویان دامن می‌زنند. استادان نیز یا توان حفظِ بی‌طرفی حرفه‌ای خود در هنگامۀ تشنج را ندارند یا از ورود به حوادث سخت و پردردسری که نیازمند دندۀ پهن و سینۀ گشاده و صبر و تحملی بسیار است، به‌شدت اجتناب می‌کنند و راه عافیت پیش می‌گیرند.

بدین‌ترتیب، شاید تشکیل هیأتی خارج از دانشگاه و با حضور افرادی معتدل و مورد اعتماد عموم، بهترین راه برخورد با این مشکل باشد. چنین هیئتی طبعاً می‌تواند با حضور در دانشگاه‌ها، با گرایش‌های مختلف دانشجویی و نمایندگان آن‌ها بدون واسطه به بحث بنشیند، درشتی‌های احتمالی آن‌ها را تحمل کند و نهایتاً آنان را برای پذیرش توافقی که منجر به حفظ آرامش دانشگاه و خشنودی همۀ طرف‌ها شود، متقاعد سازد.

به نظرم این کار، هم عملی است و هم تنها راه تشنج‌زدایی از دانشگاه‌هاست. شاید دانشجویانی هم باشند که چنین سازوکاری را نپذیرند. نپذیرفتن این سازوکار از نگاه اکثریت جامعه، اما مایۀ افتخار و فرزانگی به شمار نمی‌رود و سبب انزوای نافیان آن می‌شود.

واضح است که از بیگانگی مسئولان با چنین راه‌حل‌ها و روش‌های مدنی برای کنترل و مدیریت بحران بی‌خبر نیستم و از تلاش برخی محافل برای ساکت کردن دانشجویان منتقد از طریقِ بازداشت، اخراج، تعلیق یا ارجاع به کمیته‌های انظباطی هم کاملاً اطلاع دارم.

این، اما مشکلی نیست که با اینگونه روش‌های تاریخ گذشته، قابل حل‌وفصل یا کنترل باشد. جامعۀ ایرانی به‌خصوص دانشگاه در حال پوست‌اندازی تاریخی است.

مشکلات و اعتراضات این جامعه از طریق به‌کارگیری شیوه‌های مکانیکی مألوف، قابل کنترل و مدیریت نیست. درست به همین دلیل، تمام نیرو‌های سیاسی و اجتماعی در ایران چه در داخل حکومت و چه خارج از آن، باید آمادۀ به‌کارگیری شیوه‌های فرهنگی و متمدنانه برای رفع اختلافات خود به قصد دستیابی به توافق شوند.

بدیل این شیوه، دیگر حکم‌فرما کردن سکوتی قبرستانی از راه اعمال زور یا نفی و انکار دیگری نیست، بلکه زمینه‌سازی برای «وضعیت طبیعی» مورد نظرِ توماس هابز یعنی ادامۀ تشنج و بی‌ثباتی تا مرحلۀ «جنگ همه علیه همه» است.

منبع: فرارو

کلیدواژه: احمد زیدآبادی دانشگاه دانشگاه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۲۵۹۹۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آموزش: با این راهکار ساده دمای گوشی خود را پایین بیاورید!

ایتنا - کارشناسان می‌گوید در صورت داغ شدن بیش از حد گوشی، نباید از آن استفاده کرد زیرا احتمال آتش گرفتن یا حتی انفجار آن وجود دارد. اما چگونه می‌توان در مدت زمانی اندک دمای گوشی را کاهش داد؟
افزایش شدید دمای تلفن‌های همراه هوشمند می‌تواند عواقب جبران ناپذیری به همراه داشته باشد. استفاده طولانی مدت، اجرای نرم‌افزارها یا بازی‌های سنگین، شارژ کردن مداوم دستگاه و حتی قرار گرفتن در معرض نور مستقیم آفتاب از جمله عواملی هستند که می‌توانند منجر به افزایش دمای گوشی شوند.

کارشناسان می‌گویند اگر گوشی بیش از حد داغ شود و کاربر متوجه این موضوع نشود، امکان آتش گرفتن یا حتی انفجار باتری آن وجود خواهد داشت.

افزایش طولانی مدت دمای گوشی می‌تواند به قطعات سخت‌افزاری از جمله پردازنده، باتری و سایر اجزای حساس آسیب جدی وارد کند. در شرایط بحرانی، حتی احتمال ترکیدن یا آتش گرفتن باتری گوشی وجود دارد.

براساس توصیه‌های کارشناسان، کاربران باید برای پیشگیری از درگیر شدن بیش از حد پردازنده، نرم‌افزارهای آنتی‌ویروس را ببندند، گوشی را هنگام اجرای کارهای سنگین از قاب محافظ دربیاورند، و حین شارژ گوشی را به شبکه‌های بی‌سیم یا بلوتوث متصل نکنند.

آنها همچنین توصیه می‌کنند برای شارژ کردن باتری، از شارژرهای اصلی و استاندارد شرکت سازنده گوشی استفاده شود و از محصولات ارزان‌قیمت شرکت‌های ناشناخته که استانداردهای لازم را ندارند، پرهیز شود.

شارژ کردن باتری در بازه ۲۰ تا ۸۰ درصد، بهترین راه برای جلوگیری از گرم شدن گوشی است. در این بازه که بازه سلامت باتری نامیده می‌شود، باتری گرمای کمتری تولید می‌کند.

همچنین توصیه می‌شود کاربران از به‌روزرسانی گوشی‌های خود غافل نشوند، زیرا بسیاری از این به‌روزرسانی‌ها با هدف رفع ایرادات گرمایی دستگاه ارائه می‌شوند.

در نهایت کارشناسان تأکید می‌کنند اگر با وجود رعایت تمام نکات، گوشی همچنان بیش از حد داغ می‌شود، کاربر باید فورا آن را خاموش کرده و از بکارگیری آن خودداری کند تا از وقوع حوادث ناگوار جلوگیری شود.